Graham King, bijgenaamd de ‘migrantenhotel koning’, beheert momenteel de huisvesting voor één op de tien asielzoekers in het Verenigd Koninkrijk. Met zijn bedrijf, Britannia Hotels, strijkt hij dagelijks een bedrag van maar liefst 4,8 miljoen pond op, zo bericht Mail Online.
Het succes van dit lucratieve verdienmodel suggereert dat King binnenkort de eerste ‘asielmiljardair’ kan worden. Zijn opkomst roept echter vragen op over de ethiek achter zijn inkomsten en de belastingdruk voor de Britse burger.
Lucratieve asielcontracten
Het vermogen van King wordt geschat op ongeveer 750 miljoen pond, omgerekend bijna 900 miljoen euro. Opvallend is dat maar liefst 400 miljoen pond hiervan in de afgelopen twaalf maanden is verdiend. Britannia Hotels heeft namelijk een contract met het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken, dat in 2022 1,74 miljard pond uitkeerde voor het onderbrengen van asielzoekers.
Dit contract loopt nog door tot september 2029, wat de deur opent voor verdere winstgroei. Ondanks deze winst heeft King kritiek ontvangen voor zijn zakelijke benadering en de druk die dit verdienmodel legt op Britse belastingbetalers.
Oplopende kosten en de belastingdruk
De huisvesting van asielzoekers is fors duurder geworden door de aanhoudende huizencrisis in het Verenigd Koninkrijk. Dagelijkse huisvestingskosten per asielzoeker variëren tussen de 127 en 149 pond, wat voor het totale aantal asielzoekers neerkomt op een dagelijkse rekening van 8 miljoen pond.
Deze kosten worden voornamelijk door belastingbetalers gedragen, wat leidt tot groeiende kritiek op het huidige asielbeleid en de betrokkenheid van particuliere ondernemers zoals King.
‘Asielhotel’-budget
Hoewel King’s fortuin blijft groeien, bestaat er een kans dat hij zijn droom om miljardair te worden, zal moeten bijstellen. De Britse regering heeft namelijk aangegeven het budget voor ‘asielhotels’ te willen terugschroeven.
Al blijft het onduidelijk in hoeverre dit daadwerkelijk effect zal hebben op bedrijven zoals dat van King. Ondanks deze plannen lijkt de overheid het verdienmodel zelf niet te verwerpen, wat wijst op een complexe verhouding tussen publieke middelen en particuliere ondernemingen in de asielindustrie.
Van disco-eigenaar tot asielmiljonair
King’s route naar het opzetten van een lucratief asielhotel-imperium begon toen zijn discotheek in 1999 de licentie verloor. In plaats van zijn activiteiten te staken, besloot hij de ruimte te verhuren aan de overheid voor de opvang van asielzoekers, een strategische keuze die de basis vormde voor zijn miljoenenbedrijf.
Sindsdien heeft hij zijn zaken uit weten te breiden, waarbij hij vaak in het nieuws kwam voor de slechte omstandigheden waarin hij zijn gasten onderbracht. King heeft deze beschuldigingen echter altijd ontkend.
Asielindustrie
De situatie van King is niet op zichzelf staand. In Nederland is de asielopvang uitgegroeid tot een industrie waar flinke winsten worden geboekt. Financieel profijt in de asielopvang wordt in toenemende mate bekritiseerd door burgers en politici, die pleiten voor meer transparantie en verantwoording. De vraag blijft dan ook hoe lang particuliere partijen, zoals King, kunnen blijven profiteren van overheidsgelden zonder op de rem te trappen.
