Op de ochtend van 30 juni 2022 leek alles nog normaal in het leven van Sophie van der Vis. De negentienjarige studente bereidde zich voor op een nieuwe werkdag bij haar stage in het Carlton Ambassador Hotel in Den Haag. Rond acht uur wisselde ze nog lieve berichtjes uit met haar moeder Jacqueline, die thuis in Oostvoorne eten voor haar klaarmaakte. Niemand kon toen vermoeden dat deze ochtend in een tragedie zou eindigen.
Noodoproep uit het niets
Op weg naar haar stageadres vertrekt Sophie vanaf het ouderlijk huis op haar scooter. Bij de kruising Thorbeckelaan-Oude Haagweg gaat het mis: ze wordt geraakt door een auto. Kort na de aanrijding ontvangt Jacqueline een telefoontje van Sophie’s nummer. „We hoorden sirenes en iemand zei: ‘Sophie, we zijn bij je en gaan je helpen.’ We raakten in paniek,” vertelt Jacqueline.
Tot op de dag van vandaag blijft het een raadsel hoe de telefoon van Sophie hen kon bellen. Vermoedelijk activeerde het toestel per ongeluk een noodnummer. „Achteraf zijn we daar dankbaar voor,” zegt Jacqueline. „Anders waren we misschien pas veel later ingelicht.”
Laatste momenten
Sophie’s ouders haasten zich naar Den Haag. Onderweg krijgen ze te horen dat hun dochter wordt geïntubeerd. Bij afrit Den Hoorn worden ze opgevangen door de politie en naar het ziekenhuis gebracht. Ondanks een operatie kan Sophie niet meer gered worden. Ze overlijdt op de intensive care.
Uit onderzoek blijkt later dat Sophie door rood reed, vermoedelijk onbewust. De verkeerssituatie bij de kruising, waar verkeerslichten niet synchroon op groen sprongen, speelde hierbij een rol. Daarnaast droeg ze geen helm, wat op dat moment nog niet verplicht was. Ironisch genoeg werd op de dag van haar overlijden aangekondigd dat de helmplicht vanaf januari 2023 zou gelden.
Blijvende herinnering
Om Sophie’s herinnering levend te houden, schreven Jacqueline en Ron hun ervaringen op in het boek Nooit weg van jou. Dit boek kwam tot stand met steun van Stichting Nooit Voorbij en donaties via crowdfunding. „Het schrijven was zwaar, maar ook troostend. We kunnen lachen om mooie herinneringen, maar nieuwe herinneringen maken, kan niet meer,” vertelt Jacqueline.
In hun huis blijft Sophie zichtbaar aanwezig. Een grote zwart-witfoto boven de bank en kleine monumentjes met foto’s, kaarten en kaarsjes houden haar nagedachtenis levend. Ondanks het intense verdriet hebben Ron en Jacqueline hun leven voorzichtig weer opgepakt. Ron klust veel in hun huis in Oostvoorne, terwijl Jacqueline een eigen winkel runt met dameskleding en woonaccessoires.
Rouw blijft rauw
Het gemis blijft voelbaar, vertelt Jacqueline. „Mensen vragen of het slijt, maar dat doet het niet. Het verdriet is net zo pijnlijk als op de dag zelf, alleen neem je er minder tijd voor in je hoofd.” Ron voegt toe: „Het leven gaat door, maar materialistische dingen zijn voor ons compleet onbelangrijk geworden.”
Het echtpaar merkt dat niet iedereen hun rouw begrijpt. „In het begin vraagt iedereen nog hoe het gaat, maar dat wordt steeds minder,” zegt Ron. „Soms lijkt het alsof mensen doen alsof er niets aan de hand is. Dat doet pijn.”
Herinneringen en relativeren
Het verlies heeft hen veranderd. Ze zijn nuchterder geworden over problemen. „Je hebt het idee dat niets je meer zenuwachtig kan maken,” zegt Ron. Voor Jacqueline zijn het juist de kleine alledaagse dingen waar het verdriet om Sophie vaak naar boven komt. „Als we een levensgrote portretfoto ophangen, wil je haar bijna roepen om even te kijken. Dat kan niet meer.”
Jacqueline en Ron blijven hopen dat Sophie’s verhaal anderen raakt en bewust maakt van de kwetsbaarheid in het verkeer. Het boek is voor hen niet alleen een monument voor hun dochter, maar ook een poging om haar herinnering levend te houden.
