Het plotselinge overlijden van Helen Janssen-Houkes, een 29-jarige moeder van drie jonge kinderen, heeft diepe sporen nagelaten. Wat begon als een gewone dag eindigde in een tragedie die haar familie nog dagelijks achtervolgt. Terwijl Helen zich even niet lekker voelde en besloot te rusten, vond haar man haar uren later levenloos in bed. Voor haar gezin, familie en vrienden is niets meer zoals het was.
Een bruisend leven abrupt tot stilstand gekomen
Helen stond bekend als een warme, zorgzame moeder van Noé (6), Sem (4) en baby Mex (9 maanden). Ze was het stralende middelpunt van haar gezin en stond altijd klaar voor de mensen om haar heen. Naast haar rol als moeder werkte ze in de thuiszorg en was ze van plan te beginnen aan een opleiding tot doktersassistent. Sportief, energiek en vol levenslust—zo herinneren velen haar. Toch kwam aan dat bruisende leven onverwacht een einde.
Op de dag van haar overlijden voelde Helen zich niet goed en besloot ze even te gaan liggen. Toen haar man later thuiskwam, trof hij haar in dezelfde houding aan. In paniek belde hij haar stiefvader, die onmiddellijk kwam, maar het was al te laat. “Ze was zo koud, dat ging door merg en been,” vertelde hij later. Haar vader probeerde haar nog te reanimeren, maar de hulpdiensten konden niets meer doen. Helen was overleden voordat ze hulp konden bieden.
Een verwoestende klap voor haar familie
Voor haar zus Lilian (27) en moeder Wilma (58) voelt het verlies als een leegte die niet te vullen is. Lilian, die niet alleen haar zus maar ook haar beste vriendin verloor, vertelt dat haar wereld is ingestort. “We deelden alles, van kleine nieuwtjes tot belangrijke momenten. Nu is het stil,” zegt ze. Elke keer dat de telefoon gaat, denkt ze nog even dat Helen belt. Die reflex maakt het gemis telkens opnieuw rauw voelbaar.
Wilma probeert op haar eigen manier met het verdriet om te gaan. Toch voelt ze zich emotioneel vastgelopen. “Ik ben mezelf niet meer. Ik vergeet veel, ben snel boos en overprikkeld. Het lijkt alsof ik in een burn-out zit,” vertelt ze. Het contrast tussen Helens levendige energie en de plotselinge stilte die ze achterliet, maakt het verlies extra zwaar om te dragen.
De moeilijke taak om het aan de kinderen te vertellen
De zwaarste taak voor de familie was het vertellen van het nieuws aan de jonge kinderen van Helen. Lilian nam die hartverscheurende verantwoordelijkheid op zich. Ze moest Noé en Sem uitleggen dat hun moeder niet meer terugkomt. “Helen zei altijd dat overleden dieren een plekje op de maan kregen. Nu geloven de kinderen dat mama daar ook is,” vertelt Wilma. Om hen te beschermen, probeert de familie hun dagelijkse leven zo normaal mogelijk te houden, hoe moeilijk dat soms ook is.
Een vrouw die kleur bracht in elke kamer
Helen wordt herinnerd als een vrouw met een levendige persoonlijkheid en een groot hart. Ze bracht mensen samen, was direct en doortastend, maar ook warm en loyaal. “Ze had ADHD en was net een tornado als ze binnenkwam,” vertelt Wilma. Helen had een sterke wil en hield niet van ‘nee’ als antwoord. Die combinatie van kracht, humor en eerlijkheid maakte haar uniek. Ze liet overal waar ze kwam een blijvende indruk achter.
Hoewel Helen rustig in haar eigen bed overleed, is de precieze doodsoorzaak nog onbekend. Het onderzoek naar haar overlijden loopt nog. Dat maakt het voor de familie moeilijk om echt afscheid te nemen. Het besef dat een gezonde, jonge vrouw zomaar uit het leven kon worden gerukt, laat diepe sporen na.
Haar kinderen houden haar herinnering levend
Voor Wilma en Lilian vormen de drie kinderen nu een tastbare herinnering aan Helen. “Ze leeft voort in hen,” zegt Wilma met zachte stem. Ondanks het verdriet vinden ze kracht in het dagelijks leven van Noé, Sem en Mex. “Helen mag dan weg zijn, maar iets van haar loopt hier nog rond,” voegt Lilian toe. De familie probeert stap voor stap de draad weer op te pakken, gesteund door liefde, herinneringen en de overtuiging dat Helen nog altijd over hen waakt.
