Elke avond rond 18.00 uur begint voor mij de mooiste, maar ook drukste tijd van de dag. Mijn kinderen staan vol ongeduld te wachten om te eten, verhalen te delen en met een kus in bed te worden gelegd. Het is dat warme moment waarop ik, als moeder, alles even loslaat en alleen maar geniet van ons gezin. Maar de laatste tijd wordt deze routine ruw verstoord.
Mijn werkgever verwacht steeds vaker dat ik na werktijd inlog voor ‘nog wat kleine taken’ die uiteindelijk uren duren. En telkens weer hoor ik diezelfde zin: “We rekenen op je inzet, Mila.” Alsof het geen optie is om ‘nee’ te zeggen.
In het begin dacht ik dat het tijdelijk zou zijn. Er was drukte op kantoor, een deadline hier, een dringende klantvraag daar. Maar al snel veranderde die ‘tijdelijke drukte’ in een constante verwachting. Als ik weiger, krijg ik direct het gevoel dat ik mijn team in de steek laat. Mijn leidinggevende hint vaak subtiel naar mijn “loyaliteit aan het bedrijf” en hoe dit een kans is om “mezelf te bewijzen.” Alsof ik moet kiezen tussen mijn carrière en mijn rol als moeder.
Mijn collega’s lijken eraan gewend, de meesten hebben geen jonge kinderen en begrijpen niet waarom ik moeite heb om mijn werk naar de avonduren te verschuiven. Ze hebben geen idee hoe moeilijk het is om ‘s avonds na een lange werkdag opnieuw te moeten beginnen, terwijl ik weet dat mijn kinderen beneden vragen waar mama blijft.
Maar als ik het ter sprake breng, krijg ik reacties als “Het hoort erbij, Mila. Iedereen moet een stapje extra zetten.” Het voelt alsof ik een slechte werknemer ben als ik om 18.00 uur mijn computer wil afsluiten en een slechte moeder als ik dat niet doe.
En dan zijn er nog de onbetaalde uren. Wat ik doe na 18.00 uur valt zogenaamd binnen de “teamspirit” en de “verwachting van flexibiliteit.” Maar wie betaalt mij voor die uren dat ik inlog terwijl mijn kinderen mij missen? Niemand.
Het is bijna alsof ik dubbel gestraft word – ik mis kostbare momenten met mijn gezin én krijg er geen enkele waardering voor terug. Integendeel, als ik vraag of die uren betaald kunnen worden, zie ik de gezichten van mijn collega’s verstarren en hoor ik dat het ‘niet haalbaar is binnen het budget.’
Nu, na maanden van dit ritme, merk ik dat mijn geduld opraakt. Mijn kinderen merken het ook. Mijn dochter van vier vraagt me laatst zelfs of mama liever werkt dan haar in bed stopt. Die vraag brak iets in mij. Hoe moet ik uitleggen dat ik het liefst bij hen wil zijn, maar vastzit in een systeem waarin werk altijd voorgaat?
Ik sta op een punt waar ik voel dat ik moet kiezen: ga ik voor mijn gezin of voor mijn werk? Maar is dat een keuze die ik eerlijk moet maken? Wat vind jij? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.