Vanaf het moment dat ik moeder werd, veranderde mijn kijk op de samenleving compleet. Ouder zijn betekent zoveel meer dan zorgen voor een kind. Het betekent opofferen, zowel financieel als emotioneel. Maar als ik om me heen kijk, zie ik dat ouders soms niet eens beloond worden voor hun inspanningen. Sterker nog, ik vind dat we als ouders harder moeten knokken om dezelfde kansen te krijgen.
Het voelt oneerlijk dat mensen zonder kinderen vaak belastingvoordelen krijgen, terwijl zij minder kosten en verantwoordelijkheden hebben. Waarom zou iemand zonder kinderen dezelfde fiscale voordelen moeten krijgen als iemand die elke maand hoge kosten maakt om zijn kinderen een goed leven te geven?
Ik snap heus wel dat iedereen z’n eigen keuzes heeft. Niet iedereen wil kinderen, en dat is prima. Maar ouders dragen bij aan de toekomst van de samenleving. Onze kinderen zijn de toekomstige leraren, artsen, en verzorgers van onze samenleving. Dat vraagt om een grote investering, zowel in tijd als in geld.
Als ouder heb je hogere uitgaven voor opvoeding, school, kinderopvang en nog veel meer. Mensen zonder kinderen hoeven deze kosten niet te maken, dus waarom zouden zij dan belastingvoordelen ontvangen die eigenlijk bedoeld zijn om gezinnen te ondersteunen? Dat voelt voor mij onrechtvaardig.
Sommigen zeggen dat belastingvoordelen voor iedereen gelijk moeten zijn, ongeacht of je kinderen hebt of niet. Maar ik geloof dat dit systeem ons als ouders in de kou laat staan. Neem nu het belastingvoordeel op de hypotheekrenteaftrek.
Het is een regeling waar iedereen van profiteert, maar het weegt voor ouders extra zwaar. Wanneer je kinderen hebt, ben je vaak gebonden aan hogere woonlasten om in een geschikte buurt te wonen. Het zou eerlijker zijn als ouders hierin extra steun krijgen, juist omdat zij méér kosten hebben om een stabiele omgeving te bieden.
Een ander punt is dat het ouderschap van ons vraagt om flexibel te zijn in werkuren, wat vaak betekent dat we salaris inleveren of kiezen voor deeltijdwerk. Die keuze maken mensen zonder kinderen minder vaak. Zij kunnen zich volledig richten op hun carrière zonder zich zorgen te maken over wie hun kind opvangt na schooltijd of bij ziekte.
Als ouder moet je constant jongleren tussen werk en gezin, wat invloed heeft op je inkomen en carrièrekansen. Ik voel dat de belastingvoordelen meer gericht zouden moeten zijn op het compenseren van deze uitdagingen, zodat ouders de vrijheid hebben om werk en gezin beter te combineren.
Ik krijg soms de vraag waarom ik zo fel ben over dit onderwerp. Het gaat me niet om het neerhalen van mensen zonder kinderen; het gaat me om eerlijkheid. Het is een keuze om geen kinderen te hebben, en die keuze respecteer ik.
Maar kinderen opvoeden komt met grote financiële en emotionele lasten, iets waar de belastingdienst weinig rekening mee lijkt te houden. Het zou helpen als het belastingstelsel ouders ondersteunt in plaats van hen gelijk te stellen aan mensen die deze lasten niet hebben.
De coronapandemie heeft deze ongelijkheid voor mij extra duidelijk gemaakt. Tijdens de lockdown moesten ouders jongleren met thuisonderwijs, werk en huishoudelijke taken. Mensen zonder kinderen hadden in veel gevallen minder verplichtingen en meer vrijheid.
Toch bleven de belastingvoordelen gelijk voor iedereen. Dit liet me zien hoe weinig erkenning er is voor de uitdagingen die bij het ouderschap komen kijken. Ik voelde me soms onzichtbaar, alsof mijn inspanningen als moeder er niet toe deden.
Het frustreert me dat de politiek zo weinig lijkt te doen om dit probleem aan te pakken. Er wordt vaak gesproken over het ondersteunen van gezinnen, maar de belastingvoordelen blijven hetzelfde voor iedereen.
Het lijkt alsof de samenleving niet ziet dat ouders een fundamentele rol spelen in het bouwen aan de toekomst. Wat zou er gebeuren als meer mensen besluiten geen kinderen te nemen vanwege de financiële lasten? Wie gaat dan onze samenleving draaiende houden over een paar decennia?
Dit onderwerp bespreek ik regelmatig met vrienden en familie, maar ik merk dat niet iedereen het begrijpt. Sommigen vinden dat het juist eerlijk is dat iedereen dezelfde voordelen krijgt, omdat iedereen belasting betaalt.
Maar het gaat mij niet alleen om betalen; het gaat om bijdragen. Ouders dragen bij op een unieke manier, met offers die anderen niet hoeven te maken. Dat verdient erkenning en steun, zeker in een land dat vaak het belang van families benadrukt.
Aan het einde van de dag wil ik gewoon dat het belastingstelsel eerlijker wordt. Ouders zoals ik kiezen ervoor om tijd en geld te investeren in de volgende generatie, in de toekomst van ons land. Daar zouden we iets voor terug mogen zien, iets dat de lasten verlicht en ons de ruimte geeft om onze kinderen een stabiele toekomst te geven. Het is tijd dat de overheid erkent hoe waardevol ouders zijn voor de samenleving, en daar ook fiscaal rekening mee houdt.
