Ik kijk naar mijn kinderen, en mijn hart vult zich met trots en liefde. Ze rennen door de tuin, lachen, spelen en ontdekken de wereld op hun manier. Voor mij zijn ze alles. Het is mijn verantwoordelijkheid om ze te beschermen, om te zorgen dat ze gezond en veilig opgroeien.
Daarom heb ik de beslissing genomen om ze niet te laten vaccineren, ook al weet ik dat dit niet door iedereen begrepen wordt. Wat ik niet had verwacht, is de heftige reactie die dat zou oproepen.
De eerste keer dat ik mijn twijfels uitte over vaccinaties, werd ik vreemd aangekeken. Mensen trokken hun wenkbrauwen op, alsof ik iets verschrikkelijks zei. Het leek bijna alsof ik aangaf ze opzettelijk in gevaar te willen brengen. Maar dat is verre van waar.
Mijn beslissing om vaccinaties te weigeren komt voort uit grondige research en diepe overtuigingen. Ik heb uren gespendeerd aan het lezen van onderzoeken, het luisteren naar verschillende standpunten, en het bespreken met mensen die net als ik kritische vragen hebben. Toch worden die vragen vaak weggewuifd of zelfs belachelijk gemaakt.
Toen ik met mijn zorgen naar de huisarts ging, hoopte ik op een open gesprek. Iemand die mijn twijfels serieus zou nemen, die zou begrijpen dat ik niet zomaar een keuze maak. In plaats daarvan werd ik behandeld alsof ik een onverantwoordelijke ouder was, alsof ik mijn kinderen moedwillig in gevaar breng.
De arts gaf me nauwelijks de kans om mijn gedachten uit te spreken en probeerde me snel gerust te stellen met de standaard informatie over de veiligheid en effectiviteit van vaccinaties. Maar ik wil meer dan dat. Ik wil dat mijn zorgen erkend worden, dat er ruimte is voor een andere zienswijze.
Wat me het meeste kwetst, is hoe vrienden en familie reageren. Ik had nooit gedacht dat mijn keuze zo’n breuk zou veroorzaken tussen ons. Mensen die ik al jaren ken, vrienden die ik altijd kon vertrouwen, spreken nu nauwelijks nog met me.
Sommige familieleden hebben zelfs aangegeven dat ze liever niet willen dat mijn kinderen in de buurt van hun kinderen komen. Ze behandelen me alsof ik een soort gevaar ben, alsof ik niet hetzelfde recht heb om keuzes te maken voor mijn eigen gezin.
Sociale media maken het er niet makkelijker op. Ik zie ouders die hun vaccinatie-ervaringen delen, vol trots en zonder enige vorm van twijfel. Ze plaatsen foto’s van hun kinderen die ‘beschermd’ zijn, met hashtags die impliceren dat iedereen die iets anders kiest, onverantwoordelijk is. Soms lijkt het alsof ik de enige ben die het anders ziet. Alsof ik in een hoekje word geduwd, zonder steun of begrip. Toch blijf ik bij mijn standpunt, al kost het me steeds meer moeite.
Ik wil niet de indruk wekken dat ik me verzet tegen wetenschap. Integendeel, ik geloof dat wetenschap essentieel is. Maar wetenschap is ook niet zwart-wit, en ik denk dat het juist goed is om vragen te stellen, om te onderzoeken wat het beste is voor mijn kinderen. Het voelt voor mij alsof ik verantwoordelijk ben om te zorgen dat ik de juiste keuze maak. En voor mij betekent dat in dit geval het vermijden van vaccinaties.
Daarnaast is er ook de kwestie van vrijheid. In een land als Nederland, waar we zoveel waarde hechten aan individuele keuzes en het recht om zelf te beslissen, zou ik niet moeten worden behandeld als een misdadiger.
Waarom is het zo moeilijk om te accepteren dat ik mijn eigen pad kies? Ik vraag niemand om hetzelfde te doen, ik dwing niemand om mijn standpunten over te nemen. Ik vraag alleen om de ruimte om mijn eigen keuzes te maken zonder veroordeeld te worden.
Het moeilijkste is misschien nog wel de angst die ik voel voor de toekomst. Ik vraag me af hoe mijn kinderen hier later op terug zullen kijken. Zullen zij me begrijpen? Of zullen ze net als veel anderen denken dat ik onverantwoordelijk was?
Ik hoop dat ze ooit zullen inzien dat ik altijd het beste voor ze heb gewild, dat ik beslissingen heb genomen uit liefde en zorg, niet uit koppigheid of egoïsme. Mijn keuzes zijn niet gebaseerd op angst of paranoia, maar op mijn diepe overtuiging dat dit het juiste is voor hen.
Elke keer als ik ze zie lachen, ben ik vastbesloten om voor hen te blijven vechten, ook al voelt het soms alsof ik tegen de stroom in ga. Ik geloof dat ik het recht heb om mijn kinderen op te voeden volgens mijn eigen principes, zonder veroordeeld te worden. Ik hoop dat mensen op een dag zullen begrijpen dat ik geen misdadiger ben, maar gewoon een vader die het beste wil voor zijn kinderen, net als zij.
