Vanaf het moment dat je als grootouder een kleinkind ziet opgroeien, komt er vaak een instinct naar boven: het verlangen om vreugde te brengen. Dit uit zich meestal in het geven van cadeaus, met de hoop dat elke verrassing de ogen van het kind doet glinsteren.
Maar naarmate de jaren verstrijken, kan dit geven een andere lading krijgen. Waar cadeautjes ooit hartelijk werden ontvangen met knuffels en blikken van dankbaarheid, lijkt die reactie langzaam te veranderen.
De opwinding die ooit aanwezig was, lijkt soms te zijn vervangen door onverschilligheid. Waar je vroeger een warme glimlach of een enthousiaste knuffel kreeg als bedankje, is het geven van een cadeau nu eerder een verwachte routine geworden. Deze transformatie kan pijn doen, vooral wanneer je merkt dat cadeaus nauwelijks worden bekeken en niet de waarde lijken te hebben die jij erin legt. Het zicht van een onaangeroerd cadeau, vaak nog in de originele verpakking, kan een diep gevoel van teleurstelling oproepen.
Soms blijkt dat de verschillen in verwachtingen groter zijn dan gedacht. Een opmerking van je kleinzoon over “ouderwetse” cadeaus kan hard aankomen, zelfs al begrijp je ergens dat de tijden veranderen. Geld om zelf iets uit te kiezen blijkt voor hen aantrekkelijker dan een zorgvuldig uitgezocht geschenk. Het gevoel bekruipt je dat de manier waarop je geeft niet meer aansluit bij hun wereld, en dat kan pijn doen.
Na jaren van zoeken naar het perfecte cadeau besluit je op een dag het anders aan te pakken. Geen geschenken meer, geen eindeloze speurtochten naar iets dat misschien gewaardeerd wordt. De verwachting dat dit zou opvallen bij de kleinkinderen blijkt echter ijdel: er komt geen enkele reactie. Dat gebrek aan vragen of verbazing raakt je diep, want het laat zien hoe weinig de cadeaus voor hen lijken te betekenen.
Een gesprek met je dochter brengt wat verheldering. Ze vertelt dat de kinderen wel verbaasd waren, maar dat dit hen niet genoeg raakte om erover door te vragen. In een tijd waarin spullen overvloedig zijn, zien kinderen het ontvangen van cadeaus soms als vanzelfsprekend, zonder diepere betekenis. Deze nieuwe kijk op materialisme kan moeilijk te accepteren zijn, vooral wanneer jij zoveel waarde hecht aan het geven van een geschenk.
Het besluit om geen materiële cadeaus meer te geven, brengt uiteindelijk een gevoel van opluchting. Je beschermt jezelf tegen de teleurstelling en de leegte die het weggeven van spullen kan achterlaten. Maar in plaats daarvan ontdek je een nieuwe manier van geven: tijd en oprechte aandacht. Door samen te wandelen, verhalen te delen en te luisteren naar hun gedachten, ontstaat er een band die veel dieper gaat dan materiële bezittingen.
Deze momenten van samen zijn zonder afleidingen van schermen of verwachtingen rondom cadeaus creëren een oprechte verbinding. De kinderen lijken dit soort ervaringen te waarderen en openen zich meer. Het besef dat je iets waardevols biedt, een stukje van jezelf, is bevredigend en geeft het gevoel dat je echt iets van betekenis nalaat. In een wereld die vaak draait om materieel bezit, is dit een overwinning: een erfenis van herinneringen en momenten die hen altijd zal bijblijven.
Er zijn momenten van twijfel, vooral wanneer je andere grootouders ziet met stapels geschenken voor hun kleinkinderen. Maar diep vanbinnen weet je dat je de juiste keuze maakt, voor jezelf en voor hen. Wat je hen geeft, zijn herinneringen, momenten en een stukje van je hart. Dit is wat je hen wilt nalaten, een waarde die boven elk materieel cadeau uitstijgt.
