Na jaren van stilte verscheen Marco Borsato dinsdag opnieuw in de publieke belangstelling, ditmaal niet op een podium, maar voor de rechtbank in Utrecht. De zanger, ooit een van de meest geliefde artiesten van het land, werd omsingeld door camera’s, journalisten en felle flitslichten. Wat ooit applaus en bewondering opriep, veranderde in een ongemakkelijk mediaspektakel vol spanning en nieuwsgierige blikken. Zijn aanwezigheid markeerde een pijnlijk keerpunt in het leven van een man die jarenlang als nationale trots werd beschouwd.
De witte jas die symbool werd
Columniste Angela de Jong beschreef in het Algemeen Dagblad hoe één detail haar blik niet losliet: het witte jack dat Borsato droeg. “Mijn blik bleef hangen bij het witte jack van Marco Borsato. Wit, hoe verzin je het?” schreef ze. Voor De Jong kon die symboliek onmogelijk toevallig zijn. Wit staat immers voor onschuld, maar doet ook denken aan Wit licht, de titel van een van zijn bekendste nummers.
“Elk detail bij Marco is altijd terug te voeren op een liedje,” merkte ze op. Dat maakt de keuze voor de witte jas wrang en veelzeggend tegelijk. Het kledingstuk, wellicht willekeurig gekozen, werd een beladen symbool van een artiest die gevangen lijkt tussen zijn verleden en zijn huidige werkelijkheid.
Van supersterrenstatus naar publieke vernedering
De Jong omschreef het moment waarop Borsato uit het busje stapte als bijna surrealistisch. Niet omdat het beeld onbekend was, maar omdat het zo pijnlijk herkenbaar leek. “Hoe vaak hebben wij Marco Borsato zo uit een busje zien komen?” vroeg ze zich af. Alleen was het toen een artiest die onderweg was naar uitzinnige fans, niet naar een rechtszaal vol journalisten.
Waar platenzaken vroeger om middernacht hun deuren openden voor een nieuwe release, wachtte nu een muur van camera’s en vragen. “Hoe voel je je?”, “Ga je vandaag je verhaal doen, Marco?” klonk het onophoudelijk. De sfeer was gespannen en ongemakkelijk. De Jong merkte op dat de toon van de media de afgelopen jaren steeds harder is geworden. Ze verwees naar een eerder incident waarbij een verslaggever Ali B confronteerde met de vraag of hij “een seksueel roofdier” was. Volgens haar hing dezelfde suggestieve spanning nu in de lucht bij Borsato’s verschijning.
De man gevangen in zijn eigen liedteksten
Wat Borsato ook zegt, zo schrijft De Jong, het klinkt altijd als een regel uit zijn eigen repertoire. “‘Dit is de ergste beschuldiging die ze me had kunnen aandoen.’ Je hoort het hem bijna zingen,” noteerde ze scherp. De zanger die ooit miljoenen mensen wist te raken met teksten over liefde, verlies en hoop, leek nu verstrikt te raken in zijn eigen woorden.
Hij moest zich letterlijk een weg banen door de menigte richting de rechtbank. Waar hij vroeger zijn publiek met open armen ontving, leek hij dit podium liever te vermijden. Zijn liedjes, ooit een bron van troost en herkenning, staan nu in contrast met de harde realiteit van een man die zijn onschuld probeert te verdedigen in de publieke arena.
Een imago dat nooit meer hetzelfde zal zijn
Wat de uitkomst van de rechtszaak ook wordt, volgens De Jong is één ding onvermijdelijk: Marco Borsato zal nooit meer dezelfde zijn in de ogen van het publiek. “Daar stond de man wiens liedjes we draaiden op de momenten dat we iets te vieren hadden, afscheid moesten nemen van een dierbare of in de put zaten door liefdesverdriet.”
Dat beeld van de geliefde volkszanger lijkt definitief verdwenen, overschaduwd door beschuldigingen, twijfel en publieke druk. Waar ooit liefde en bewondering overheersten, rest nu een ongemakkelijke stilte. De rechtszaak zal bepalen hoe zijn toekomst eruitziet, maar zijn reputatie – ooit onaantastbaar – is onherstelbaar beschadigd.
