Wat ooit een vredige werkdag was tussen de weilanden en slootkanten, verandert voor jou als boer steeds vaker in een bron van ergernis. De rust van het buitengebied lijkt ingeruild voor onbegrip en hufterig gedrag. Waar je ooit vriendelijke groeten uitwisselde met voorbijgangers, word je nu geconfronteerd met mensen die zich gedragen alsof de weg uitsluitend voor hen bedoeld is. De ergernis groeit, en dat voel je tot in je botten.
Drie wandelaars naast elkaar en geen blik naar achteren
Je zit op je tractor en rijdt stapvoets over een smalle landweg wanneer je weer moet remmen. Voor je loopt een groep wandelaars breeduit naast elkaar. Geen van hen kijkt op of om.
Wanneer je claxonneert, draaien ze zich om met een verontwaardigde blik. Alsof jij degene bent die stoort. Je voelt je niet alleen genegeerd, maar ook weggezet als de indringer op je eigen route. Dit tafereel speelt zich niet voor het eerst af.
Honden los op gevaarlijke plekken: “Hij doet niks, hoor”
Naast het negeren van verkeer zie je ook regelmatig loslopende honden op plekken waar dat ronduit gevaarlijk is. Auto’s, fietsen en landbouwverkeer kruisen elkaar op wegen zonder trottoir, maar de baasjes vinden aanlijnen vaak niet nodig. “Hij doet niks, hoor,” zeggen ze dan.
Voor jou draait het niet om wat de hond al dan niet doet, maar om de risico’s die ontstaan. Eén onverwachte beweging kan ernstige gevolgen hebben.
Van picknick op de weg tot minachting voor werkverkeer
Wat je vooral treft, is het gemak waarmee recreanten verwachten dat jij je aanpast. “Wij zijn lekker aan het genieten, dus jij kunt best even wachten,” krijg je te horen.
Dat soort uitspraken maken pijnlijk duidelijk hoe scheef de verhoudingen liggen. Je ziet mensen picknicken op een rijbaan, midden op de weg. Verkeer dat nadert wordt genegeerd, alsof de natuur niet langer van iedereen is, maar exclusief van hen.
Boeren delen groeiende ergernis met dorpsbewoners
Je frustratie is geen uitzondering. Steeds meer collega-boeren en dorpsbewoners voelen zich buitengesloten in hun eigen leefomgeving.
Wandelaars en fietsers gedragen zich alsof zij bepalen hoe het platteland gebruikt wordt. Terwijl jij gewoon aan het werk bent of naar huis wilt, moet je wachten tot iemand eindelijk besluit de berm in te stappen. En als je dan voorbijrijdt, krijg je ook nog een vuile blik toegeworpen.
– Tekst gaat verder onder de video –
Beelden als wake-up call, geen aanval
De beelden die je maakte met je camera zijn niet bedoeld om mensen te bestraffen. Je wilt laten zien hoe het voelt om keer op keer genegeerd te worden. Je hoopt dat dit mensen aan het denken zet.
Je hebt als boer niet de luxe om zomaar te stoppen of een alternatieve route te nemen. Met een brede machine is uitwijken vaak onmogelijk. Het gaat je niet om schuldigen aanwijzen, maar om bewustwording en begrip.
Wederzijds respect begint bij een stap opzij
Je vraagt geen grootse gebaren. Eén stap naar de berm kan al genoeg zijn. Een hond aanlijnen waar het nodig is, voorkomt gevaar. Je wil mensen niet weren van het platteland.
Wandelen en fietsen zijn mooie manieren om van de natuur te genieten. Maar dat genieten moet niet ten koste gaan van de mensen die daar werken of wonen. Alleen door wederzijds respect kunnen we het landschap écht samen delen.
