Elke keer dat ik haar lach zie, weet ik dat zij degene is met wie ik mijn leven wil delen. Ze is spontaan, warm en oprecht. Ze begrijpt me zonder dat ik alles hoef uit te leggen. Toch hangt er altijd een schaduw over ons, veroorzaakt door het feit dat ze niet dezelfde achtergrond heeft als ik. Voor mijn familie is dat een onoverkomelijk probleem, maar voor mij is zij het lichtpunt in mijn leven.
Mijn familie heeft van kleins af aan duidelijk gemaakt wat hun verwachtingen zijn. Een Hollandse vriendin valt daar niet onder. Het liefst zien ze me trouwen met iemand die dezelfde normen en waarden deelt, iemand die de tradities begrijpt zonder uitleg.
Voor hen voelt dat veilig en vertrouwd. Ze vrezen dat een Hollandse vrouw mijn culturele wortels zal verzwakken, maar ik ervaar dat niet zo. Ik wil niet kiezen tussen haar en mijn familie; ik wil beide werelden bij elkaar brengen.
Naast mijn Marokkaanse roots speelt ook de islam een grote rol in het leven van mijn familie. Ze zijn gelovig en vinden het belangrijk dat ik trouw met een vrouw die het geloof deelt, iemand die het gebed kent en dezelfde rituelen begrijpt. Ik begrijp hun zorg.
Voor hen voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies als ik een vrouw kies die deze waarden niet deelt. Maar ik geloof dat ik mijn geloof op mijn manier kan beleven, ook met haar aan mijn zijde. De vraag blijft of mijn familie dat ooit zal accepteren.
Als ik het gesprek met mijn ouders aanga, loop ik telkens tegen dezelfde muur. Ze zeggen dat ik mijn familie zal schaden, dat ik het vertrouwen van mijn ouders zal beschamen. Soms voelt het alsof ik in tweeën word gescheurd. Aan de ene kant mijn liefde voor haar, aan de andere kant mijn loyaliteit aan mijn familie. Ik heb nooit gewild dat liefde zo ingewikkeld zou zijn, maar ik besef steeds meer dat mijn hart niet in hokjes past.
Ik heb zelfs een geheim spaarpotje aangemaakt voor het geval mijn huwelijk mislukt. Dat klinkt misschien alsof ik geen vertrouwen heb in onze relatie, maar dat is niet het geval. Het is eerder een buffer, een manier om me zekerder te voelen.
Mijn familie zou het als een schande beschouwen als ik zou scheiden. Die verborgen rekening voelt als mijn enige manier om iets van controle te houden, om niet helemaal afhankelijk te zijn, mocht het ooit misgaan. Het idee alleen al geeft me rust, hoewel ik hoop dat ik die rekening nooit hoef aan te spreken.
Mijn vriendin weet niets van die rekening. Ze zou het misschien verkeerd begrijpen, als een teken dat ik twijfel aan ons. Maar zo is het niet. Ik weet dat ik van haar hou, en dat ik ons samen zie oud worden. Toch voel ik ergens de angst dat mijn familie haar nooit zal accepteren, dat ik altijd tussen twee werelden zal moeten leven. Die verborgen rekening is mijn manier om mijn angsten een plek te geven zonder haar ermee te belasten.
Het moeilijkste moment tot nu toe was de avond waarop ik haar aan mijn ouders voorstelde. De sfeer was gespannen, elke zin leek gewogen en elke blik gevuld met oordeel. Ze deed haar best, lachte en probeerde zich aan te passen. Maar ik zag de afkeuring in de ogen van mijn ouders, hun ongemak.
Ze zagen haar niet zoals ik haar zie. Voor hen blijft zij een buitenstaander, hoe vriendelijk ze ook is. Ik wist niet waar ik moest kijken, voelde me verscheurd tussen de liefde van mijn leven en de mensen die mij hebben grootgebracht.
Na die avond vermeden mijn ouders het onderwerp zoveel mogelijk. Ze hopen waarschijnlijk dat ik tot bezinning kom, dat ik uiteindelijk hun wensen volg. Het idee dat ik in hun ogen een verkeerde keuze maak, doet pijn. Ik wil ze niet teleurstellen, maar ik wil ook trouw blijven aan mijn eigen gevoelens. Soms voelt het alsof ik een schaduwversie van mezelf ben in hun aanwezigheid, alsof ik een deel van mijn ware zelf verberg om hen gelukkig te houden.
Ik weet dat mijn keuze moed vergt, maar het voelt alsof ik altijd in het geheim moet leven. Mijn vriendin merkt het, hoe ik soms gespannen ben, hoe ik niet open ben over bepaalde familiegesprekken. Ze vraagt me vaak wat er aan de hand is, maar ik blijf vaag. Ik wil haar beschermen tegen de pijn van afwijzing, maar ik weet ook dat ze uiteindelijk de waarheid zal willen weten. Dat moment voelt onvermijdelijk en beangstigend.
Soms fantaseer ik over een toekomst waar alles gewoon makkelijk is, waar ik zonder zorgen mijn familie en mijn vriendin kan samenbrengen. Maar dan word ik wakker en realiseer ik me dat het niet zo simpel is. Liefde zou geen kwestie van kiezen moeten zijn, maar de realiteit is anders. Ik hoop dat mijn familie ooit zal begrijpen dat mijn liefde voor haar mijn identiteit niet verandert, maar het lijkt een ver verwijderd ideaal.
Voor nu blijf ik hopen. Hopen dat tijd mijn familie helpt om haar te accepteren, hopen dat mijn vriendin de kracht heeft om door te gaan ondanks de weerstand. En ik, ik probeer balans te vinden tussen mijn familie en mijn liefde, wetende dat de oplossing niet zwart-wit is. Het enige wat ik kan doen, is eerlijk blijven tegen mezelf en hopen dat de liefde het uiteindelijk wint.
