Rob Jetten gold lang als de frisse toekomst van D66. Na de val van het vorige kabinet en de sterke verkiezingsuitslag leek hij de gedoodverfde kandidaat voor het premierschap. Jong, ambitieus en energiek — de opvolger van Sigrid Kaag stond klaar om het torentje te betrekken. Inmiddels lijkt dat vertrouwen af te brokkelen. Zowel binnen als buiten zijn partij klinkt toenemende twijfel over zijn leiderschap, stijl en politieke bereik.
Gebrek aan bestuurlijke ervaring roept vragen op
Een van de grootste zorgen over Jetten is zijn beperkte ervaring aan de top. Als minister van Klimaat en Energie heeft hij zijn stempel gedrukt, maar volgens critici vraagt het premierschap meer dan beleidsmatige kennis. Het gaat om leiderschap, overtuigingskracht en het vermogen om partijen te verbinden.
Een oud-D66’er stelt dat Jetten vooral functioneert als technocraat: sterk in dossiers, maar minder in politiek gevoel. “Hij mist het gezag dat je nodig hebt om partijen bij elkaar te brengen,” zegt de bron. “Hij is slim en ambitieus, maar meer beleidsman dan staatsman.” Die perceptie weegt zwaar in een tijd waarin persoonlijkheid en uitstraling vaak net zo belangrijk zijn als inhoud.
Beeld van regeldrift en afstand
Onder Jettens leiding worstelt D66 met het imago van een partij die meer oplegt dan luistert. Zijn ministerschap stond in het teken van grote hervormingen, zoals het verplicht stellen van warmtepompen, het stimuleren van elektrisch rijden en het terugdringen van gasverbruik. Hoewel deze maatregelen goed passen binnen de D66-idealen, sluiten ze niet altijd aan bij de dagelijkse zorgen van burgers.
Op sociale media groeit de kritiek. “Hij heeft mooie plannen, maar geen idee wat er leeft in een dorp of buitenwijk,” schreef een gebruiker op X. Die kloof tussen beleid en beleving voedt het beeld van een partij die ver afstaat van het dagelijks leven van veel Nederlanders.
Interne verdeeldheid binnen D66
Ook binnen de partij zelf is niet iedereen overtuigd van Jettens verbindende kwaliteiten. Verschillende prominente leden stellen dat zijn leiderschapsstijl te strak en te afstandelijk is. “Hij luistert wel, maar vooral om te horen wat hij zelf al denkt,” zegt een partijbron.
Die houding kan volgens critici averechts werken. Waar een premier compromissen moet smeden, lijkt Jetten vaak onbuigzaam. Zijn perfectionisme, ooit gezien als een kracht, wordt steeds vaker ervaren als een zwakte. Het leidt tot wrijving in de fractie en vergroot de interne spanning.
Daling in publieke steun en vertrouwen
Ook buiten de partij verliest Jetten terrein. Waar hij eerder gold als het frisse gezicht van een nieuwe generatie politici, zien veel Nederlanders hem nu als een vertegenwoordiger van de bestuurlijke elite. Vooral buiten de Randstad neemt het wantrouwen toe.
Een politicoloog verwoordt het scherp: “Jetten praat over klimaatdoelen in 2050, maar veel mensen willen weten wat hun energierekening volgend jaar doet.” Zijn toon en beleid worden ervaren als afstandelijk, wat de kloof tussen burger en politiek verder verdiept.
Klimaatambitie: kracht én valkuil
Jetten heeft naam gemaakt als vasthoudende klimaatactivist, maar juist die ambitie blijkt nu dubbelzinnig. Voorstanders prijzen zijn vastberadenheid en visie, terwijl tegenstanders hem verwijten te ver van de realiteit te staan. De energietransitie, vinden zij, gaat te snel en is te duur.
Een analist verwoordt het als volgt: “Hij zegt niet: we doen dit samen — hij zegt: dit moet. En dat maakt hem voor veel mensen onbenaderbaar.” Waar hij in Den Haag wordt geprezen om zijn dossierkennis, roept diezelfde stijl elders weerstand op.
Van ideale schoonzoon tot te bedacht politicus
Jetten bouwde jarenlang aan het imago van een keurige, integere politicus — het tegenovergestelde van populistische leiders. Dat beeld lijkt nu tegen hem te werken. In een politiek klimaat dat authenticiteit en spontaniteit waardeert, komt hij over als te geregisseerd en te beheerst.
Columnisten typeren zijn optredens als “netjes maar voorspelbaar”. Een mediacommentator schreef: “Je krijgt het gevoel dat er bij elk gesprek drie communicatiestrategen achter hem staan.” Waar zijn zorgvuldig opgebouwde imago ooit een troef was, lijkt het nu juist afstand te scheppen.
Formatiedruk en spanningen binnen de partij
Voor D66 is de huidige situatie complex. De partij wil deelnemen aan een nieuw kabinet, maar Jettens kandidatuur voor het premierschap zorgt voor spanning in de formatie. Sommige mogelijke coalitiepartners geven de voorkeur aan een neutralere leider, iemand die minder polariseert.
Het partijbestuur staat voor een lastig dilemma. Vasthouden aan Jetten betekent koersvastheid, maar ook het risico op verdere verdeeldheid. Een alternatief zoeken kan intern juist instabiliteit veroorzaken.
Een beslissende periode voor Jetten en D66
De komende maanden worden cruciaal voor Jettens politieke toekomst. Hij zal moeten laten zien dat hij meer is dan een beleidsmaker — dat hij ook een leider kan zijn die mensen inspireert en verbindt.
Om zijn geloofwaardigheid te herstellen, moet hij afstappen van technocratische taal en zich meer richten op herkenbare verhalen van gewone Nederlanders. Alleen door zichtbaar verbinding te maken, kan hij het vertrouwen terugwinnen dat langzaam weglekt.
Of hij daarin slaagt, bepaalt niet alleen zijn toekomst, maar ook die van D66. Blijft hij vasthouden aan zijn huidige koers, dan dreigt hij te verzanden in het beeld dat nu rondzingt: een nette, verstandige man — maar geen premier.
