Het overlijden van haar moeder liet bij Jørney een leegte achter die ze met niets kon opvullen. Na een euthanasietraject dat met liefde maar ook pijn gepaard ging, brak een periode aan vol verdriet, stilte en verwarring. Midden in die duisternis vond ze onverwachte houvast in iets dat voor haar tot dan toe onbekend was: de islam. Die nieuwe spirituele verbinding bood haar niet alleen rust, maar ook richting en ritme in een ontwrichte wereld.
Een zoektocht naar betekenis in het gebed
In het begin voelde het geloof voor haar als een zoektocht, geen overtuiging. Ze zocht geen snelle oplossing, maar een manier om te begrijpen en te voelen. Bidden werd voor haar geen verplichting, maar een dagelijks anker. Vijf keer per dag nam ze de tijd om stil te staan bij haar verdriet.
Elk gebed gaf haar structuur in een leven dat ineens alle vaste vormen verloor. Wat begon als een experiment uit wanhoop, groeide uit tot een levenswijze die haar hielp overeind te blijven.
De islam als kompas tijdens het rouwen
Wat anderen haar niet konden geven, vond Jørney in de woorden en waarden van het geloof. Troostende zinnen uit haar omgeving bleven vaak hangen in goedbedoelde clichés, maar de principes van de islam boden haar iets fundamentelers. In de zuiverheid van het geloof vond ze antwoorden die haar hart raakten.
Het geloof werd niet alleen een toevluchtsoord, maar een innerlijk kompas dat haar hielp om weer betekenis te geven aan de dagen die voor haar lagen.
Een hoofddoek als zichtbare uiting van toewijding
De spirituele groei leidde tot een beslissing die ook uiterlijk zichtbaar werd. Jørney koos ervoor om een hoofddoek te dragen. Niet uit culturele traditie of als modestatement, maar als een eerlijke vervolgstap in haar geloofsontwikkeling. Haar uiterlijk moest kloppen met haar innerlijke overtuiging.
“Als ik nu kom te overlijden, kom ik voor God te staan in een status zoals het niet hoort,” zei ze daarover. Die zin zegt alles over de intensiteit waarmee ze haar geloof beleeft.
Omgaan met oordelen en onbegrip
Haar keuze bleef niet onopgemerkt. Terwijl sommigen haar moed prezen, reageerden anderen juist met onbegrip of zelfs afwijzing. Toch laat Jørney zich niet leiden door reacties van buitenaf.
Ze heeft geleerd dat haar pad niet draait om bevestiging van anderen. De mening van de buitenwereld weegt lichter dan de verbinding die ze in zichzelf voelt. Juist de weerstand leerde haar standvastig te zijn in wie ze is en waar ze voor staat.
Weerbaarheid groeit uit kritiek
Kritiek is voor Jørney geen bedreiging, maar een oefening in trouw blijven aan zichzelf. Elke blik, opmerking of twijfel van anderen heeft haar sterker gemaakt. Haar geloof is nu niet meer alleen een persoonlijke keuze, maar ook een bron van kracht in moeilijke situaties.
Ze weet inmiddels dat je niet iedereen hoeft te overtuigen om iets waardevols neer te zetten. Het belangrijkste is dat je jezelf kunt blijven aankijken in de spiegel.
Een spirituele reis zonder labels of agenda
Voor Jørney is geloof geen etiket, geen afkomst of culturele herkomst. Het is een persoonlijke reis die voortkomt uit verlangen naar rust en verbinding. Ze probeert niemand te bekeren of te overtuigen.
– Tekst gaat verder onder de video –
Wat zij heeft gevonden in de islam, is precies dat wat ieder mens zoekt in een periode van rouw: betekenis, balans en een sprankje hoop. Haar verhaal is niet religieus dwingend, maar menselijk oprecht.
Kiezen voor echtheid in een wereld vol oordeel
In een samenleving waarin uiterlijk en identiteit vaak worden bekritiseerd, kiest Jørney ervoor om trouw te blijven aan haar eigen kern. Ze laat zich niet leiden door de verwachtingen van anderen.
Die keuze vraagt moed, zeker in een tijd waarin oprechtheid niet altijd wordt gewaardeerd. Toch staat ze stevig, geworteld in haar geloof en geïnspireerd door de liefde voor haar moeder.
Een uitnodiging tot dialoog en begrip
Jørney’s verhaal is er één van rouw, maar ook van groei. Van verlies, maar ook van spirituele hergeboorte. Haar reis laat zien dat geloof niet alleen een antwoord kan zijn, maar ook een beginpunt.
Misschien herken je iets in haar zoektocht. Misschien niet. Maar haar openheid nodigt je uit tot een gesprek. Wat betekent geloof voor jou als alles om je heen instort?
