Voor Younes is zijn fatbike veel meer dan alleen een vervoermiddel; het is zijn vrijheid, zijn manier om de stad te verkennen en zelfstandig zijn bestemming te bereiken. “Met mijn fatbike kan ik gaan en staan waar ik wil, zonder vast te zitten in verkeersdrukte of afhankelijk te zijn van onbetrouwbaar openbaar vervoer,” zegt hij gepassioneerd. Maar nu dreigt een mogelijk verbod, en Younes voelt het als een persoonlijke aanval op zijn manier van leven. “Als ze mijn fatbike verbieden, nemen ze mijn vrijheid op de weg af,” voegt hij met overtuiging toe.
Het verbod op fatbikes zou volgens Younes zijn dagelijks leven ingrijpend veranderen. Hij gebruikt zijn fatbike niet alleen om naar werk of school te gaan, maar ook om vrienden te bezoeken, boodschappen te doen, en de stad te ontdekken. Voor hem is de fatbike een essentieel onderdeel van zijn mobiliteit. “De fatbike geeft mij de vrijheid om snel en gemakkelijk overal te komen,” legt hij uit. “Ik kan mijn eigen route bepalen, mijn eigen snelheid, en ik hoef niemand iets te vragen. Het is vrijheid, puur en simpel.”
Voor veel jonge mensen zoals Younes is de fatbike een symbool van autonomie en zelfredzaamheid. In een samenleving waarin alles lijkt te worden gereguleerd en gecontroleerd, biedt de fatbike hen een ontsnappingsroute. “Ik ben 23 en wil gewoon zelf kunnen bepalen hoe ik me verplaats,” zegt Younes. “Het voelt alsof de overheid elke beslissing overneemt, en dat voelt verstikkend.” Volgens hem zou een verbod op fatbikes betekenen dat jongeren worden beperkt in hun keuzes en hun vrijheid om hun eigen weg te gaan.
Younes is ook boos over het beeld dat over fatbikerijders wordt geschetst. “Ze zeggen dat we gevaarlijk zijn, dat we roekeloos rijden, maar dat is niet waar voor iedereen,” benadrukt hij. “Er zijn altijd mensen die zich niet aan de regels houden, maar dat geldt voor elke groep.” Hij vindt het onterecht dat alle fatbikegebruikers over één kam worden geschoren. “We worden afgeschilderd als een gevaar op de weg, terwijl ik gewoon mijn fatbike gebruik om van A naar B te komen, net als iedereen.”
Younes begrijpt dat er problemen zijn met verkeersveiligheid, maar volgens hem is een algeheel verbod niet de oplossing. “Er zijn betere manieren om veiligheid te verbeteren zonder meteen alles te verbieden,” zegt hij. “Waarom niet investeren in voorlichting of strengere handhaving in plaats van onze vrijheid direct in te perken?” Hij voelt zich niet gehoord en vraagt zich af of beleidsmakers ooit begrijpen hoe belangrijk mobiliteit is voor jongeren zoals hij. “Wij willen gewoon kunnen bewegen, onze dromen achterna gaan, zonder dat alles in regeltjes wordt gevangen,” zegt hij fel.
Wat Younes het meest dwarszit, is dat dit verbod symboliseert hoe de samenleving steeds minder ruimte laat voor jongeren. “We worden beperkt in alles: woonruimte, werkgelegenheid, en nu ook onze vrijheid op de weg,” verzucht hij. “Er wordt constant van ons verwacht dat we ons aanpassen, maar waar blijft de ruimte voor onze wensen en behoeften?” Hij voelt zich genegeerd en is bang dat de samenleving geen rekening houdt met de vrijheden van jongere generaties.
Younes roept op tot een eerlijke discussie over het gebruik van fatbikes en andere alternatieve vervoersmiddelen. “Ik wil dat ze ons serieus nemen, in plaats van ons te behandelen als een probleem dat opgelost moet worden,” zegt hij strijdbaar. “We hebben een stem, en die stem verdient gehoord te worden. Het gaat hier niet alleen om fatbikes, het gaat om onze vrijheid en ons recht om onszelf te verplaatsen zoals wij dat willen.”
Voor Younes is dit niet slechts een kwestie van praktische mobiliteit, maar een diepgewortelde strijd om zelfbeschikking. “Ze maken keuzes over onze levens zonder ons erbij te betrekken,” zegt hij emotioneel. “Als ik mijn fatbike niet meer mag gebruiken, wat is dan het volgende dat ze van ons gaan afnemen?” Hij vreest dat het verbieden van fatbikes slechts het begin is van een trend waarin steeds meer vrijheden worden ingeperkt onder het mom van veiligheid.
“Ik ben bereid om te vechten voor mijn vrijheid op de weg,” besluit Younes vastberaden. “Ik wil niet toekijken hoe mijn rechten langzaam worden afgenomen, één regel tegelijk. Als we dit toestaan, wat blijft er dan nog over van onze vrijheid?” Younes ziet zijn fatbike als een symbool van zijn zelfstandigheid en autonomie, en hij is niet van plan om die zomaar op te geven.
Met zijn oproep tot verzet hoopt Younes dat er een eerlijk en open debat zal ontstaan over de toekomst van fatbikes en de vrijheid van beweging voor jongeren. Hij is vastberaden om zijn stem te laten horen, niet alleen voor zichzelf, maar voor alle jongeren die zich gevangen voelen in een samenleving die steeds meer regels oplegt. “Wij verdienen ook een stem in hoe we willen leven,” zegt Younes, met vuur in zijn ogen. “Laat ons vrij, laat ons rijden.”
